Vandag is die laaste dag van ons reeks van kort stroies – name wat begin met die letters P tot Z. Die opsommings is deur ChatGPT opgestel. Nog net twee weke tot die Reunie!!

Hiermee die vyfde bondel opsommings in ons reeks – L tot O. Geniet die lees en lekker opvang! Die opsommings is deur ChatGPT opgestel.

Hiermee die vierde in ons reeks – J tot K. Geniet die lees en lekker opvang! Die opsommings is deur ChatGPT opgestel.

Hiermee die derde in ons reeks – E tot I. Geniet die lees en lekker opvang! Die opsommings is deur ChatGPT opgestel.

Hiermee die tweede in ons reeks – B tot D. Geniet die lees en lekker opvang! Die opsommings is deur ChatGPT opgestel.

Hiermee die eerste kort stories—ons begin met die A’s. Geniet die lees en lekker opvang! Die opsommings is deur ChatGPT opgestel.

Soos Forrest Gump gesê het: “Life is like a box of chocolates, you never know what you’re going to get.”

Ek onthou my hoërskooljare in Menlopark as avontuurlik, vol pret en dinge. Nou, in die afgelope paar weke sedert ek almal se stories gelees het, ook met heimwee. As ek vandag terugdink aan hoe die noodlot só ’n groepering van ondeundes saamgegooi het… Ek sou dit vir niks anders in die wêreld wou verruil nie.

The Good, The Bad and the Ugly: As ek terugkyk op die agonies en ecstasies van my 67 jaar op ons mooi blou planeet, kan ek eerlik sê: It is well with my soul.

Ek het, soos verskeie ander van ons, eers in 1974 by Menlopark aangesluit—’n nuwe begin in standerd 9. Die aanpassing was nie maklik nie, veral omdat Menlopark nie Noord-Sotho as vak aangebied het nie. Ek moes toe Biologie kies. My gunstelingvak was egter Aardrykskunde, en ek het altyd uitgesien na lang pouse.

Menlopark Laerskool-dae was vir my baie lekker en het volgens my herinnering hoofsaaklik uit spel en sport bestaan. Regdeur my skoolloopbaan het ek sport (hoofsaaklik swem en hokkie) beoefen en hulle het later besluit om my in provinsiale spanne toe te laat. Ons swemspan was dikwels oor naweke per trein na ander provinsies vir deelname teen ander skole.

My pa was ’n predikant en ons moes gereeld oppak en trek, wat beteken het dat ek in ses laerskole was! Laerskool was vir my swerwersjare. Ek het afgeskop met Graad 1 in ’n plaasskool op Dalunie, wat ook my pa se eerste gemeente was. Daarna het ek skoolgegaan by Sydney Williams in Swaziland, sonder enige kennis van Engels. Met baie trane moes ek vinnig die taal aanleer. Toe volg Ammersfoort, Swartklip, Ermelo (waar ek in die koshuis was), en uiteindelik het ek my pad gevind na Menlopark Laerskool, in die middel van Standerd 3.

Een van my mantras is: “Don’t look back, you are not going that way.” Ek moet egter erken dat hierdie oefening van terugkyk op skool en my lewe vir my nuwe insigte gegee het!

Onthou julle daardie donker garage-paarties van die vroeë sewentigs en die close dance en al die lekker dinge wat daarmee saamgegaan het? Nou ja, ek voel bietjie soos ‘n gatecrasher by een van daardie paarties, want ek was nie saam met julle tot in matriek nie. Maar ek belowe dit was nie my skuld nie.

Hier sit ons nou werklik 50 jaar later mekaar en aanskou, meeste op n skerm! En ek sit in die buiteland waar ek nou my ou man oppas tuis.

Op skool was ek maar stil en het my eenkant gehou. Na matriek was ek met n onderwys beurs Tukkies toe om BMus te gaan studeer, maar teen April was dit duidelik dat ek sal sukkel om in te pas by die konserwatiewe politieke atmosfeer. Gelukkig het Wits my eerste jaar herken, en kon ook my honeurs graad daar voltooi.

Ek was bevoorreg om van Graad 1 tot Standerd 10 in Menlopark te wees. Dit was ’n groot eer om vir my skool se eerstespan in beide rugby en krieket te speel. Julian Visser sal ek ook nooit vergeet nie. My gunstelingonderwysers was Poenie Holm, mnr. Van Solms, mev. De Lange en mev. Roode.

Nadat ek almal se wonderlike stories gelees het, het ek die “peer pressure” tot hier in Australië gevoel en besef dit is net reg dat ek ook my storie deel.

Na matriek het ek vir ses maande vir ’n landmeter gewerk. In dié tyd het ek op verskeie plekke in Suid- en Suidwes-Afrika gewerk, waar ons onder meer paaie vir die weermag opgemeet het.
Daarna het ek vir 18 maande diensplig in die vloot gedoen. Ek het toe vir ’n jaar aan die Universiteit van Stellenbosch gaan studeer, maar die geleentheid wat Siemens my aangebied het, was te goed om te laat verbygaan.

“I walk (and dance) to the beat of my own drummer.” Só interpreteer ek die bekende idioom van Henry David Thoreau: “If a man does not keep pace with his companions, perhaps it is because he hears a different drummer.”

Op skool was ek ietwat van ’n sluiper, maar dit het verander toe ek Tukkies toe is, waar ek vir die eerste drie jaar in die koshuis gebly het. Daar het sosiale aktiwiteite dikwels akademie oorskadu. Ek was saam in die klas met Almarie Kolbie, Japie Vorster en Herman Krull – die laaste twee baie goeie studente.

Ek was slegs twee jaar in Menlopark, maar het goeie tye gehad en kosbare maats gemaak.

In 1978 is ek met my pragtige vrou, Fienie, getroud. Ons het twee kinders – een in Nederland en een in Kanada – asook twee pragtige kleinkinders. In 2001 het ons verhuis na Bikini Beach in Gordon’sbaai. Ek het onlangs ons huis verkoop – die trappe het te veel geword – en woon nou op ’n klein plasie net buite Gordon’sbaai, waar die enigste wekker ’n hoenderhaan is.

Laat ek wegval deur te sê: I did not see this life coming!

Vir dié van julle wat dalk nie weet nie – ek en Jan is nie bloedverwante broer en suster nie. Ek is gebore in Otjiwarongo, Namibië. Toe ek vyf weke oud was, het my ma ernstig siek geword. Haar broer het haar in die hospitaal kom besoek, en sy het hom gevra om my aan te neem. Hy en sy vrou het reeds ‘n seuntjie van twaalf weke oud gehad – Jan. My nuwe pa het my Pretoria toe gevlieg, en ek en Jan het soos ’n tweeling saam grootgeword. Ons het ’n besondere hegte band gevorm.

Ek was van Graad 1 tot Matriek in Menlopark. Ek het baie mooi herinneringe aan my skooldae. Ek sien baie uit daarna om almal weer by die reünie te sien. Ek geniet die briewe en geselsies vreeslik baie.

Ek het eers in Graad 11 by Hoërskool Menlo Park aangesluit, ná my oorskuif vanaf Bloemfontein. Om van Oranje Meisieskool na Menlo te skuif was nogal ’n aanpassing. Ek het nie atletiek beoefen nie en eerder gedans, so ek was nie baie aktief betrokke by skoolaktiwiteite nie.

Dit is vir my heerlik om almal se stories te lees – dit laat my terugkyk en Matriek weer ’n bietjie herleef, inspirasie vind en moed kry om my eie storie te deel. Ek was ’n Ma-Plotter, het baie arm grootgeword en ver van die skool af gewoon, wat beteken het ek kon nie altyd aan sport en ander aktiwiteite deelneem nie.

Skool was vir my lekker. Ek het selfs ’n sertifikaat ontvang vir vyf jaar getroue skoolbywoning – danksy die onderwysers wat die teenwoordigheidsregister slegs in die oggende voltooi het.

In die vroeë 1970’s, het Bobby Fischer—destyds die jongste skaakkampioen in die geskiedenis van die VSA—ook die eerste geword om Rusland se oorheersing van wêreldskaak uit te daag en uiteindelik te verbreek. Die historiese wêreldkampioenskap wat in 1972 Reykjavik, Ysland gespeel is, het my baie geinspireer.

Ek het eers in Std. 9 by julle aangesluit. Ons het in 10de straat oorkant die Laerskool gebly. Na skool het ek begin met Algemene verpleegopleiding by HF Verwoerd Hospitaal. My kraamopleiding het ek by die 1 Militêre Hospitaal gedoen van 1980 tot 1981, in die dae toe die ou hospitaal nog daar was.

Ek deel my unieke herinneringe binne ’n konseptuele raamwerk, kortliks. Gelukkig is ons lankal verby die punt waar ons omgee wat ander mense dink. My filosofie: mis uit sonder my 🤣!

Die sorgelose jare op skool in die Jacarandastad was uitmuntend. Ná skool het ek vir twee jaar diensplig in die Lugmag gedoen – karakterbou en lewensoriëntering op sy beste. “Join the SAAF and see the world” was beslis waar gedurende my tyd daar. Ek het menige waardevolle lewenslesse geleer wat my altyd sal bybly.

Ek was daai skaam ou wat saam met Nic du Plessis eers in matriek by julle aangesluit het. Ek was maar aan die stiller kant en het meestal saam met die rugby-ouens, ’n paar meisies, en natuurlik ook die stouter manne gekuier. My bynaam “By” het ek by Poenie Holm, ons rugbyafrigter, gekry.

is nie seker wat die impak of belangrikheid van ’n mens se skooljare op latere lewe is nie. Al drie my kinders behou na al die jare steeds hegte bande met vriende wat hulle op skool gemaak het. Ek het myself van daardie voorreg ontneem toe ek besluit het om in Stellenbosch te gaan studeer omdat ek daar vir medies gekeur is. Medies, sal julle vra?

Tot vandag toe weet ek nie regtig hoe ek dit tot in standerd 5 gemaak het nie. Maar dit is waar ’n nuwe hoofstuk begin het—my Parkie-dae, wat in 1971 afgeskop het.