My Voetspoor Vind: ’n Reis van Onsekerheid tot Vasberadenheid

Laerskool was sonder twyfel een van die mees uitdagende tydperke in my lewe. Ek het ses verskillende skole bygewoon, en elke skuif het enige gevoel van stabiliteit ontwrig wat ek probeer opbou het. Net wanneer ek begin het om vriende te maak en aan te pas, het ons weer getrek. Die konstante verandering het dit moeilik maar leersaam gemaak om aan te pas—ek moes telkens weer van voor af begin in onbekende klaskamers met onbekende gesigte.

Tuis was daar min toevlug. Ek het nooit geweet in watter bui my ouers sou wees wanneer ek by die huis aankom nie—of selfs of daar kos sou wees om te eet nie. Te midde van al hierdie onsekerheid was daar een konstante: die atletiekveld. In watter skool ek ook al was, het ek in atletiek uitgeblink. Dit het my toevlug geword—die een plek waar ek beheer en selfvertroue gehad het. Dit het my gehelp om te hanteer wat ook al die lewe na my kant toe gegooi het.

Tot vandag toe weet ek nie regtig hoe ek dit tot in standerd 5 gemaak het nie. Maar dit is waar ’n nuwe hoofstuk begin het—my Parkie-dae, wat in 1971 afgeskop het. Destyds was ek nie seker of ons weer sou trek nie. Maar drie weke in hoërskool in het ek vir myself ’n belofte gemaak. Ek het op die muur langs die tennisbane gesit, net ná die klein hek-ingang, trane oor my wange, en besluit: ek sal nie weer na ’n ander skool toe gaan nie.

Dit was nie uit vrees vir nog ’n trek nie. Daardie oggend het mevrou Visser vir my drie Engelse boeke gegee om te lees en op te som. Ek kon skaars Engels lees, wat nog te sê van om ’n opsomming in Engels te skryf! Daardie oomblik was ’n keerpunt. Ek het besef dat as ek wou slaag, ek sou moes leer—en ek moes leer om Engels te lees.

Daardie belofte, gemaak in ’n oomblik van broosheid, het die grondslag geword van my vasberadenheid. Dit was die begin van ’n reis—nie net om op een plek te bly nie, maar om te groei, te leer en te wen.

Hardloop na ’n Toekoms: Hoërskool en Lewenslesse

In hoërskool het dinge begin verbeter. Ek het vriende gemaak, maar dit was altyd uitdagend om hulle huis toe te nooi. Die huislike omstandighede was onvoorspelbaar, en ek het nooit geweet wat mense sou aantref nie. In retrospek was ek teruggetrokke. Gelukkig het ek begin uitblink in atletiek. Mnre. Visser en Du Plooy het my begin afrig. Elke middag het atletiekoefening my toevlug geword—my ontsnapping. Daar was dae wat ek net wou aanhou hardloop.

Maar atletiek in hoërskool het meer as net passie vereis—dit het toerusting nodig gehad. Om kaalvoet te hardloop was nie meer genoeg nie, en daar was nie geld vir ‘spikes’ by die huis nie. Toe besef ek: ek moet ’n plan maak. Ek het ná skool begin werk by die OK Bazaars in 13de Straat, voor oefening, om geld te verdien vir sporttoerusting en ’n skoolbaadjie.

In standerd 8 het Stefan ook daar begin werk. Sy teenwoordigheid het dit makliker gemaak—ek het nie meer skaam gevoel om daar te werk nie. Ons het heerlik agter die kasregister gekuier en mekaar uitgedaag om te sien wie die vinnigste kon werk of die grootste trollie kon hanteer.

Toe kom die Appel Atletiekbyeenkoms. Ons moes Bloemfontein toe vlieg om deel te neem. Ek het elke sent gespaar om my vliegtuigkaartjie te koop. Dit was my eerste keer op ’n vliegtuig, en ek was só trots om gekies te word. Maar daar was geen familie om saam met my te vier nie—net ek en my stil trots.

Uiteindelik het ek matriek gemaak en met universiteitstoelating geslaag. Hoe ek dit reggekry het, voel steeds soos ’n wonderwerk. Daardie slaag was my kaartjie uit my huislike omstandighede—om te gaan studeer, om te droom. Ek het by TUKS ingeskryf met die hoop om ’n veearts te word. Maar dalk was die studentlewe net té lekker. Ek het nie hard genoeg gestudeer om ná my eerste jaar gekies te word nie.

 
Van Verkope tot Diens: Swoeg, Hoop en Onverwagte Draaie

Nadat ek TUKS verlaat het, het ek ’n U-draai gemaak en by KOVSIES ingeskryf om B.Sc. Landbou te studeer. Maar sonder my merietebeurs moes ek ’n manier vind om my studies te finansier. Dis toe dat my sakevernuf begin ontwikkel het. Ek het ’n deur-tot-deur verkoopsman geword en alles van haardroërs en elektriese skeermesse tot noodhulpkassies en vleismesse verkoop. Teen Kersfees het ek genoeg gespaar om my eerste jaar self te betaal.

Hierdie onderneming was meer as net ’n inkomste—dit het my finansiële vryheid gegee. Ek het altyd geld gehad en selfs ’n “side hustle” begin deur geld aan mede-koshuisbewoners te leen. Ek het deur-tot-deur verkope volgehou tot my finale jaar, terwyl ek ook aktief aan universiteitslewe deelgeneem het. Ek het op komitees gedien, aan kampusaktiwiteite deelgeneem, en vir die eerste keer in ’n lang tyd was ek gelukkig.

Toe het die volgende uitdaging gekom: die weermag. Ek is vir die Julie-inname opgeroep, maar moes intussen werk kry. ’n Klein drukkery in Pretoria het my vir ses maande as eksperiment aangestel om te kyk of ’n verkoopsman ’n verskil kon maak. Daar was geen waarborg dat ek ná my diensplig weer werk sou hê nie, maar tydens my weermagdae het ek daarin geslaag om ’n kontrak vir ’n maandelikse tydskrif vir hulle te kry. Dit het my toekoms daar verseker.

Een ding het tot ’n ander gelei, en in 1987 het ek myself in ’n kort politieke avontuur bevind—ek het vir die PFP gestaan. Ek het sowat 7,000 stemme gekry. Ek het nooit verwag om te wen nie, maar was verstom oor die ondersteuning wat ek in PTA-Oos gekry het, met 150 vrywilligers wat my gehelp het. Ironies genoeg was dit ’n advertensie in die PTA News net voor die verkiesing wat die ervaring vir my bederf het: “’n Stem vir die PFP is ’n stem vir die ANC.” Ja-nee, regtig?

Seiljag, Sake en Selfontdekking

Na my kortstondige politieke loopbaan het ek na avontuur gesmag. Ek het die Comrades, Two Oceans en verskeie marathons gehardloop. Ek het ’n “skipper’s license” voltooi en saam met ’n groep vriende van Caracas deur die Karibiese Eilande gevaar, van eiland tot eiland. Suid-Afrika was destyds nie juis gewild daar nie, en ek moes my kaarte fyn speel om deur doeanes te kom.

Terug by die huis het die drukkery gegroei. Teen 1997 was ek die enigste aandeelhouer en het die maatskappy in 2004 verkoop. Maar my reis het nie daar geëindig nie. In 1989 het ek ook die menslike hulpbronwêreld betree en die verspreidingsregte vir Thomas-assesserings in Noord-Transvaal bekom. Teen 1998 het ’n openbare maatskappy die besigheid gekoop, en ek het die uitvoerende hoof van die konsultasiedivisie geword.

Teen April 2004 het ek genoeg gehad van raadsaalvergaderings. Ek het ’n bestuursoorname van die konsultasiebesigheid gelei, en ’n klein kantoor in Sydney geopen. Ek wou nie emigreer nie—ek wou net kyk of ek dit kon laat werk. Dit het twee en ’n half jaar geneem, maar toe dit eers momentum kry, was dit vorentoe al die pad. Ek het só gereeld tussen Pretoria en Sydney gereis dat dit gevoel het of ek in Singapore Air se “lounge” gewoon het.

In November 2006 het my lewe drasties verander. Ek het ’n gewapende huisinbraak oorleef in Ariesstraat, Pretoria. Ek het vir my lewe gesmeek en kon vir byna drie weke skaars loop. Die trauma en spanning was ondraaglik. Ek het ’n visum gekry en na Sydney verhuis. Teen 2009 het ek sleutelpersoneel begin borg. Teen 2015 was ons die grootste verspreider van die prinsipaal se assesserings wêreldwyd, verantwoordelik vir meer as 30% van die omset. Maar toe het die prinsipaal ’n vyandige oornamingspoging geloods. Ná ’n lang hofstryd is ’n skikking in 2017 bereik, maar die stryd het my besigheid verwoes.

In 2018 het ek en drie motorfietsmaats besluit om van Kathmandu na Londen te ry. Ons het in April 2019 begin en deur 23 lande en 23,000 kilometer gereis. Ek sal nooit die emosie vergeet toe ons in September in Trafalgar Square inry nie—nog heel, nog ryend.

Toe tref COVID. Ek was vas in Brisbane en moes aanpas. Ek het ’n webplatform herontwikkel vir psigometriese assesserings, wat in 2022 geloods is. Nou, in die derde jaar, bedien dit kliënte in die VSA, Kazakstan, die VK, Afrika en natuurlik Australië.

Ek werk steeds voltyds, bly fiks, en ry motorfiets om gegrond te bly.